girlbook

Φιλία.. Προσωπικά με τις φιλίες μου πάντα είχα ένα ξεχωριστώ δέσιμο. Σαν να είχα μια ακόμα αδελφή, έναν αδελφό. Θα ήθελα να δώσω πολλά, αλλά με ρωτάνε εσύ τι θα πάρεις; Χρειάζεται να πάρω κάτι; Πρέπει άραγε να δίνουμε για να πέρνουμε; Να κάνουμε καλό για να μας λένε ευχαριστώ και το πόσο καλοί είμαστε; Απορώ με την καλοσύνη η οποία κοστίζει. Απορώ μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Μάλλον θα έχουν πληγωθεί για να το παίζουν τόσο σκληροί.    Μα η δικιά μου καρδία ακόμα αντέχει, αντέχει για αυτούς. Αντέχω, ακόμα ελπίζω, ακόμα ο θάνατος δεν με έχει στοιχειώσει, δεν μου κοστίζει η ζωή.  Είχα ξεχωριστούς ανθρώπους γύρω μου. Άλλοι με έκαναν να νιώσω μειονεκτικά, λίγη για εκείνους. Όχι η πρώτη επιλογή. Άλλοι με έκαναν να νιώσω χαμένη, μόνη. Αυτοί που με έκαναν να γελάσω ήταν λίγοι, μετρημένοι στο ένα χέρι μου. Αυτοί έφυγαν πιο γρήγορα, δίνοντας μου μόνο κάτι στιγμές, τίποτε άλλο. Με αγάπη Αγγελική  

  Ξέρω ότι έχω καιρό να γράψω, ξέρω ότι έχω παραιτηθεί από αυτήν την μαγεία που προσφέρουν τα βιβλία και γενικά η λογοτεχνία και η ποίηση. Γράφω όμως για να την ζήσω όπως την έζησα. Η ζωή με έφερε αντιμέτωπη σε πράγματα τα οποία δεν θα φανταζόμουν είτε και ναι.  Απλώς μετά αλλάζεις, σκέφτεσαι διαφορετικά και σίγουρα με έναν καλύτερο τρόπο, με έναν διαφορετικό τρόπο. Μια καινούρια ματιά, βλέπεις διαφορετικά τον κόσμο, τον αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά, αλλάζει για σένα και αλλάζεις μαζί του.  Είναι καλό να δοκιμάζουμε νέα πράγματα, έστω κι αν δεν βλέπει κανείς. Εκεί φαίνεται πόσο πολύ το ποθούμε πραγματικά. Γράφω για να φωνάξω της σκέψης μου, να της βάλω σε μια σειρά. Το αντίθετο με την ζωή μου που όλα φαίνονται μπερδεμένα. Σίγουρα θα υπάρχει λόγος...  Νοιώθω πως θέλω να χορέψω μαζί της, να μπω στον ίδιο ρυθμό, να χαθώ στα δάση της, στα νερά της. Να γνωρίσω τους ανθρώπους της, όπου όλοι ξεχωρίζουν κι ας δεν την βλέπουν όλοι.  Θα ήθελα ένα ζεστό καφέ να με συντροφεύε...